Nienawistna czwórka – maj

John Wick 2 (John Wick: Chapter Two) /2017/ - reż. Chad Stahelski

Pierwsza odsłona przygód Baba Yagi wyjątkowo mocno przypadła mi do gustu. Połączenie schematu "One Man Army" z klimatem lat 80., stylistyką komiksową i nawiązaniami do kina samurajskiego zagrało w tym przypadku wyśmienicie. Keanu Reeves ze swoim "drewnianym" aktorstwem również idealnie dopasował się roli legendarnego zabójcy zmuszonego do powrotu z "zawodowej emerytury". Przyjemną świeżością zawiało w kwestii hotelu działającego według specyficznych honorowych zasad. Druga część jest bardzo podobna jednak pewne zmiany są widoczne. Zgodnie z zasadą sequeli (wszystkiego więcej), już nie mamy do czynienia z "kopią" kina sensacyjnego lat 80., tylko ze schematem gry komputerowej.

Co lepsze? Wszystko zależy od wykonania. W tym przypadku nowy John Wick urzeka widowiskowością. Widoczne jest to w scenie odwrotu po zabójstwie w "ruinach", w której to bohater eliminuje kolejno przeciwników bronią wydobywaną ze schowków, wcześniej przez siebie przygotowanych (jak w grach FPP). Schemat gry komputerowej da się zaobserwować również w finałowej scenie, w której bohater zmuszony jest wykorzystywać broń eliminowanych przeciwników (Max Payne się kłania). Skoro druga odsłona przygód Johna wygląda jak totalna komputerowa strzelanka i zważywszy na sytuacje, w której scenarzyści zostawili naszego niepokonanego bohatera, aż ciężko wyobrazić sobie finał tej trylogii filmowej.  Ja, w każdym bądź razie, czekam.
Ocena 7/10

Kong: Wyspa Czaszki (Kong: Skull Island) /2017/ - reż. Jordan Vogt-Roberts

To co w amerykańskim kinie mainstreamowym kocham najbardziej, to umiejętność lekkiego opowiadania nawet najbardziej irracjonalnych historii. Jeżeli z tym wszystkim zgra się forma oraz przedstawieni bohaterowie, to potrafię zatracić się w seansie nie zwracając uwagi na niektóre naciągane "szczegóły" fabularne. Rzecz jasna, by to wszystko odpowiednio razem zagrało potrzebny jest właściwy reżyser. Nie musi być jakiś szczególnie wybitny czy "wielki" (chociaż pewnie by nie zaszkodziło). Wystarczy, by robił to co robi, z przyjemnością, bawiąc się w taki sposób, w jaki oczekiwałby tego od widzów. Tylko tyle i aż tyle. Ja to wtedy "łykam".

Dokładnie tak jest właśnie z nowym Kongiem - czyste hedoniczne doznanie. Zdaję sobie sprawę z tego, że można dyskutować z "logicznością" fabuły. Ja tego jednak nie zamierzam robić, bo i po co? Otrzymałem przyjemną rozrywkę z efekciarskimi "bajerami" wizualnymi, odprężającą opowieść z bohaterskim Kongiem, a wszystko to wymieszane z masą nawiązań do klasyki kina. Mi to w zupełności wystarcza.
Ocena 7/10

Potwór z Czarnej Laguny (Creature from the Black Lagoon) /1954/ - reż. Jack Arnold

Zważywszy na rok produkcji nie oczekiwałem zbyt wiele. Ot, kolejna archaiczna opowieść na temat zmagań człowieka z nieznanym. Poniekąd jest to prawda, ale jak na filmową skamielinę całkiem dużo w tym obrazie życia. Najbardziej imponuje świetna realizacja scen podwodnych, jednych z najlepszych (jeżeli nie najlepszych) jak na owe czasy. Wprost rewelacyjnie sfilmowana jest scena, w której główna bohaterka Kay (Julie Adams) wypływa zażyć kąpieli, a każdy jej ruch obserwowany jest spod wody przez śledzącą ją postać monstrum. Słowa wielkiego uznania za pomysłowość i realizację.

Największe obawy budził we mnie wygląd potwora. Na takiego gatunku filmach ząb czasu w dziedzinie charakteryzacji widoczny jest bodajże najjaskrawiej. Nie będę pisać, że w tym przypadku jest inaczej, bo nie jest. Nie razi to jednak znacząco (mając cały czas na uwadze rok produkcji), doskonale komponując się z wymagającymi wyczynami aktorskimi (podwodne ewolucje w pełnym przebraniu). Świetnie zachowany klasyk monster movie.
Ocena 7/10

Strażnicy Galaktyki vol. 2 (Guardians of the Galaxy Vol. 2) /2017/ - James Gunn

Gunn spisał się wyśmienicie bo to ciągle niezwykle dobry mainstream jest. Wszystkie elementy, które zapewniły sukces części pierwszej znajdują się również w jej kontynuacji. Mamy humor, nawiązania do współczesnej popkultury, ale przede wszystkim dobrze napisanych bohaterów. Nikt tutaj nie stanowi tła dla kogoś innego. Wszyscy są ważni, wszyscy mają do odegrania istotną rolę. Reżyser stawia na sprawdzony zestaw postaci wzbogacając go o kilka nowych i oryginalnych indywiduów (Ego).

Jedna tylko krytyczna uwaga nasuwa się bezpośrednio po jakże udanym seansie. Miejmy nadzieję, że w trzeciej części Strażników Galaktyki Gunn nie posunie się dalej w swoim humorze, bo już w tej części w niektórych momentach efekt jego żartów przesuwał się niebezpiecznie z ironii w stronę parodii (m.in. scena z szukaniem taśmy klejącej czy wielki Pac-Man). Nie sądzę, by tego właśnie reżyser oczekiwał. Jak to mówią: pożyjemy, zobaczymy (ja na pewno).
Ocena 7/10